A propos dzisiejszej grafiki o spodniach dresowych, robiłam ją tak, jak zazwyczaj, uśmiechając się pod nosem. Myślałam wtedy o sobie, swojej figurze, odchudzaniu i o tym, jak bardzo zmieniło się moje podejście do tematu przez ostatnie miesiące. Po urodzeniu trzeciego syna bardzo źle czułam się w swoim ciele. Mój brzuch wisiał, ja miałam sporą nadwagę i to był moment w moim życiu, w którym zaczęłam ćwiczyć. Nienawidziłam sportu. Tego fikania, potu, zmęczenia po treningu. Ale zaskoczyłam. Spodobało mi się. Po części była to zasługa trenerki, po części fajnej siłowni, ale przede wszystkim motywacji. Żeby podejść do plastyki brzucha, musiałam maksymalnie schudnąć. I schudłam. Może nie tak jak planowałam, ale wyrobiłam się do zabiegu. Po operacji musiałam czekać kilka miesięcy, aż moje pozszywane mięśnie znowu będą mogły ćwiczyć. I wróciłam na salę. Wtedy właśnie wkręciłam sobie, że będę znowu wyglądała jak dwudziestopięciolatka. Trochę wysiłku, dietka i wystarczy. Mój 35 letni organizm, po trzech ciążach postanowił jednak pokazać mi fuck you. Ćwiczyłam nawet pięć razy w tygodniu, trzymałam dietę, ważyłam posiłki, pilnowałam ich ilości, ograniczyłam to, co mnie uczula (co pokazały testy na nietolerancję) i nie mogłam zejść poniżej 62 kg. Teraz ważę 65 kg. I jest mi z tym bardzo dobrze. Nadal ćwiczę – 2 razy w tygodniu i nie jest to siłownia, tylko Pilates. Za namową mojej fizjoterapeutki nie skupiam się na postępach tylko na „utrzymaniu dobrostanu” – życia bez bólu kręgosłupa. Przestałam koncentrować się na kaloryczności dań. Dbam o to, by jedzenie było zdrowe – jaja i mięso ze wsi, warzywa z ogrodu, dobrej jakości sery, makarony. Kocham jeść. I nie chcę sobie odmawiać pysznego francuskiego rogalika, którego upiecze mi mąż, serniczka wkurwiczka, spaghetti, które kocham, pizzy własnej roboty, czy świeżo upieczonej bagietki po to, by ważyć 3 kg mniej. Nie potrzebuję tego rodzaju negatywnych uczuć w życiu. Zaakceptowałam siebie całkowicie. Przyjęłam z całym dobrodziejstwem inwentarza. Nie jestem wobec siebie zbyt surowa. Z pewnością nie mam figury fotomodelki, ale pogodziłam się z tym, że nie będę jej miała. Staram się nie jeść gówna, choć czasem, gdy najdzie mnie ochota na BigMaca to po prostu go jem i tyle. Bez zbędnych wyrzutów sumienia. Co zrobisz, jak nic nie zrobisz – mawia moja siostra. No nic nie zrobię, że mąż szkolił się W Le Cordon Bleu w Paryżu, w Toskanii, u Michela Roux w Londynie, u Kurta Schellera czy Tomka Jakubiaka. Nic nie poradzę na to, że to co gotuje to jest niebo w gębie, albo i kosmos. Co mam począć? Owies jeść, czy jak? Słaba jestem i pogodziłam się z tą swoją słabością, a co za tym idzie z fałdeczkami i większym biustem. Pogodziłam się z pęcinkami, na których nie dopną się żadne kozaki. Pogodziłam się z jeansami z wysokim stanem, w które wszystko można upchnąć. Zgadzam się pokornie na moje M i już nie marzę o XS. Jestem zdrowa, ważę tyle, ile powinnam, zatem nie wyznaczam sobie wyimaginowanych ograniczeń po to, żeby wypiąć poślady na basenie na urlopie. Nie mam absolutnie nic przeciwko wypinaniu, szczególnie kiedy są piękne, zadbane i opalone. Ja mam po prostu inne priorytety. Dopóki mnie nie przyciśnie guzik ulubionych jeansów będę jadła swobodnie i dbała o kondycję na treningach. Lubię siebie teraz, dużo bardziej niż tę trzy kilo szczuplejszą. Lubię siebie dokładnie taką, jaką jestem. Ciągle głodną. Ania Jaworska – MumMe Jeśli spodobał Ci się mój wpis udostępnij go proszę, klikając UDOSTĘPNIJ (kopiuj/wklej nie jest udostępnieniem). Polub moją stronę na Facebooku Zajrzyj na mój Instagram
Pisało żeby jeść koło 6 jajek plus warzywa 2 tygodnie a ja stwierdziłam że będę jeść 9 jajek 3 tygodnie :D:D:D Zaczęłam się odchudzać tydzień przed świętami, z wagi 70 kg w
Moja historia z nadprogramowymi kilogramami jest równie zawiła jak umowy z operatorem komórkowym. Bywało różnie, ale po latach jestem na dobrej drodze. Jak schudłam bez znaczącej zmiany masy ciała, bez głodzenia i bez masy wyrzeczeń? Jak stałam się małym słonikiem Może zacznę od tego, że odkąd pamiętam, zawsze uważałam się za osobę grubą. Patrząc na stare zdjęcia zastanawiam się, gdzie miałam oczy i czemu wstydziłam się założyć obcisłą koszulkę. Okej, nigdy nie należałam do osób szczupłych i nawet teraz za taką się nie uważam, ale na pewno nie byłam gruba. Presja społeczeństwa, epatujące chudością modelki i wrodzony perfekcjonizm sprawiły, że w mojej wyobraźni wyglądałam jak kulka z chudymi kończynami. Zawsze zakrywałam nieistniejące boczki, a kształtujące się kobiece kształty były powodem kompleksów. Za duży brzuch. Za chude nogi. Zawsze za mało, albo za dużo, bo po co cieszyć się życiem tu i teraz? Pech chciał, że przez sterydoterapię i historie zdrowotne zaczęłam przypominać właśnie taką kulkę. Nie będę dłużej zatrzymywać się na tym przykrym etapie swojego życia, chętnych odsyłam do tego wpisu. Po odstawieniu leków sterydowych przestałam mieć apetyt. To był jedyny etap w moim życiu. w którym nie mogłam patrzeć na jedzenie. Potrafiłam w ciągu dnia skubnąć kilka słonych paluszków i to wszystko. Nie było mowy o gotowaniu, po prostu odrzucało mnie od jedzenia. Schudłam do masy około 55 kilogramów. Zero mięśni, trochę tłuszczu i pyzata buzia po sterydach nie dodawały mi uroku. Pewnego dnia wybrałam się z przyjaciółką nad jezioro, gdzie będąc na świeżym powietrzu i obcując z przyrodą, coś się zmieniło i byłam w stanie normalnie zjeść posiłek. Od tamtego momentu jadłam jak jeść powinnam, a nawet ociupinkę więcej. Przecież każdy wmawiał mi, że muszę przytyć, że potrzebuję energii i witamin. Jeść, jeść, jeść, jak zepsute Tamagotchi. Nie mając wiedzy ani kontroli, powoli tyłam i tyłam, aż zamieniłam się w to. Okej, może zdjęcie jest zrobione ze złej perspektywy i może ktoś właśnie zabrał mi obiad. Ale faktem jest, że byłam już dobrze upasioną kluską. Mały słonik był już studentem dietetyki, chyba na drugim roku. Odzyskałam zdrowie i przechodziłam co tydzień na diety. Teraz mi się uda – myślałam sobie. Ale teraz serio mi się uda, przecież jestem silniejsza od Milki Oreo – myślałam tydzień później. Potrafiłam trzymać się do piątku diety bazującej na 1400 lub 1500 kcal, po czym w weekend kompensowałam wszystko większymi porcjami i słodyczami. Serio, moja dieta była super w tygodniu: warzywka, ciemne pieczywo, zero cukru, nie było mowy o jakimś grzesznym posiłku. Żywieniowy asceta. Gardziłam osobami, które jedzą czekoladkę z uśmiechem i ich talia ma się świetnie. No, przynajmniej gardziłam przez dwie sekundy. Sami wiecie jak to funkcjonuje. Been there, done that. Co śmieszne, chodziłam na siłownię. Bardzo pocieszne to było, kiedy mały słonik raz na jakiś czas, żeby zminimalizować swoje wyrzuty sumienia, szedł z miną mordercy na bieżnię albo na spinning. Nie lubię biegać, wtedy jednak miałam podejście, że dieta i sport muszą boleć, żeby działały. Czasami zrobiłam kilka wymachów na maszynie, no i panicznie bałam się ciężarów, żeby nie wyglądać jak chłopak. No tak, lepiej wyglądać jak kwadrat. Udało mi się zrzucić kilka kilogramów dopiero po czasie. Nie było żadnego przełomowego momentu, po prostu idąc na studia niestacjonarne zaczęłam jeść mniej. Przez pracę, studia i gabinet nie miałam czasu na obżarstwo. Jestem osobą, która potrafi jeść z nudów, a ponieważ od wielu lat już się nie nudzę, nie ma w moim życiu miejsca na ciągłe podjadanie. Sylwetka po chorobie nie wyglądała tak jak chciałam, ale nie straszyłam już odbicia w lustrze tłuszczykiem. Czytałam coraz więcej na temat treningu, chodziłam na szkolenia i zrobiłam kurs trenera personalnego. Zaczęłam ćwiczyć z ciężarami, robić przysiady sumo i bawić się treningiem. Dieta była lepiej zorganizowana, starałam się jeść regularnie i trzymałam ryzy weekendami. Nadal jednak odmawiałam sobie często przyjemności i kompensowałam to różnymi napadami na “grzeszne” posiłki, w szczególności w trudne dni, smutne dni, albo życieniemasensu dni. Kiedyś umrę więc dzisiaj się najem czasami stawało się moją wstydliwą frazą i usprawiedliwieniem kompulsywnego czyszczenia lodówki. Jak udało mi się przerwać błędne koło? Przełom nastąpił w grudniu 2016 roku, czyli prawie dwa lata temu. Wtedy już regularnie trenowałam na siłowni, ale nie było instagramowych efektów- bicusia ani pupy jak Kim Kardashian, a oponka na brzuszku miała się całkiem dobrze. Spontanicznie podeszłam do trenera personalnego i umówiłam się na trening. Jarek od razu przekonał mnie do siebie, bo był wyluzowany i miał dużą wiedzę. Lubił urozmaicać trening i zależało mu w pierwszej kolejności na zdrowiu i poprawnej technice. Z Jarkiem zaczęłam ćwiczyć naprawdę regularnie. Miałam też gotowy plan i zabrałam się za cięższe rzeczy. Wprowadził trening interwałowy z ciężarami, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Zaczęłam używać aplikacji Fitatu do monitorowania spożytych kilokalorii. Nie zrozumcie mnie źle, na treningach wcale nie było kolorowo. To były najcięższe treningi, ale to właśnie one ruszyły mi metabolizm i zaszczepiły chęć wprowadzenia ciężarów na stałe. Stopniowo zaczęłam dostrzegać pierwsze efekty. Rodzina też zwróciła uwagę na to, że jest mnie jakoś mniej, a Jarek zauważył, że na treningu spadają mi spodnie. Nic nie rozumiałam, bo waga nadal pokazywała mi, że masa ciała się nie zmienia. Jako dietetyk wiedziałam tylko, że właśnie trwa rekompozycja mojej sylwetki – budowałam masę mięśniową i spalałam tkankę tłuszczową. To była i jest największa sportowa przygoda. Treningiem siłowym modeluję zniekształconą wcześniej sylwetkę. Masa ciała od miesięcy stoi, a efekty przychodzą bardzo powoli. To uczy dyscypliny, cierpliwości i silnej woli. Jednak porównując zdjęcia potrafię dostrzec różnicę. Teraz trenuję średnio trzy razy w tygodniu, a moja masa ciała jest tylko 4 kilogramy mniejsza od zdjęcia ze słonikiem. Nie jest łatwo przyznać się do błędów i pokazać Wam jak wyglądałam, ale wiem, że jest tutaj dużo osób walczących o zdrowe, jędrne ciało i chciałam na swoim przykładzie udowodnić, że nawet mając tak wiele chorób, jest to wykonalne. Rozumiem jak nadwaga i otyłość prowadzą do wyniszczającego psychicznie mechanizmu błędnego koła. Jak każdy żywieniowy “grzech” może potęgować niechęć do siebie i odraczać konfrontację ze źródłem problemu. Chcę pokazać, że droga do lepszej sylwetki to głównie nauka cierpliwości i polubienie procesu zmiany, a tak zwana figura to coś więcej niż masa ciała, która nie odzwierciedla proporcji tłuszczu do mięsni. Nie bądź mną z przeszłości i nie limituj sobie jedzenia do głodowych porcji. Stare dobre żreć mniej sprawdza się tutaj doskonale. Znajdź sport, który jesteś w stanie polubić, bo bez tego gwarantuję, że nie dasz rady. Musisz znaleźć przyjemność w diecie i treningach. Jeżeli tego nie polubisz, nie masz szansy na sukces. Moja sylwetka nigdy nie wyglądała tak dobrze i jestem dumna z tego, że mimo utraty wzrostu (!) i skumulowania nadmiaru skóry w talii, mogę ubrać obcisłe ciuszki albo pokazać pępek i nie wygląda to komicznie. Gdyby ktoś po chorobie powiedział mi, że będę w stanie wymodelować okropnie płaski tyłek i piłkę na brzuchu, wyśmiałabym go i poprosiła o kasę na operację. Moja dieta Jem średnio 1800 kcal, w piątki 2200 kcal, a na wyjazdach w ogóle ich nie liczę. Bilansuję sobie w jadłospisie czekoladę, wino i pizzę. Nie, mój jadłospis nie składa się z tych produktów, one są jedynie dodatkiem, które pozwalają mi utrzymać się na diecie już bardzo długo. Mogę wreszcie powiedzieć, że w sumie nie jestem na diecie, tylko wybrałam elastyczny styl żywienia. Jeżeli chodzi o rozkład makroskładników, to średnio jest to 100g białka, 60g tłuszczu i 210g węglowodanów, ale nie przejmuję się, gdy realnie wychodzi czegoś za dużo lub za mało. Organizm to nie kalkulator i nie stwierdzi nagle przykro mi, zjadłaś 65 gramów tłuszczu, koniec z nami. No nie. Przyznam się też, że nie umiem patrzeć na jedzenie zadaniowo to znaczy patrzeć na nie jedynie jako cel do osiągnięcia wymarzonej sylwetki. Jedzenie to dla mnie źródło przyjemności, a dieta jest elementem kontroli moich zachcianek i pośrednio wspiera moje cele sylwetkowe. Kojarzycie moment, w którym z kimś osiągacie kompromis, ale ani on ani Ty nie jesteście za bardzo usatysfakcjonowani? Ja nie chciałam takiego kompromisu, ale pełną satysfakcję z mojej diety. I wiem, że nigdy nie wystartuję w bikini fitness, ale w zawodach na najszczęśliwszą osobę na diecie mogę wygrać. Nie zrozumcie mnie opacznie, nikogo nie namawiam do jedzenia Milki na śniadanie, burgera na obiad i pączka na kolację. Nawet z takimi produktami możesz osiągnąć deficyt energetyczny, ale do drzwi może zapukać Pani Cukrzyca albo Mister Miażdżyca. Tu chodzi o zdrowe podejście do jedzenia i wypracowanie realnych nawyków. Zamiast przystępować do dwóch tygodni radykalnej diety i podejścia pt. od poniedziałku wygram z sobą, warto rozważyć długotrwałą strategię. Nie podchodzić do diety na zasadzie albo wszystko albo nic. Nie traktować diety jak walki, a siebie jako wroga. Bo, w gruncie rzeczy, jesteś fajny gość i też zasługujesz czasami na to ciasto jedzone bez żadnych wyrzutów sumienia. Przez lata podchodziłam do odżywiania i diety tak jak większość: źle. Podchodziłam zero – jedynkowo i kiedy ktoś dobrze poradził mi, żebym nie odmawiała sobie wszystkiego, patrzyłam na niego jak na obcego. Przecież muszę cierpieć, zapuściłam się. Trening stricte siłowy, zwiększenie aktywności fizycznej poza siłownią oraz niski deficyt energetyczny sprawiły, że mogę pochwalić się normalną sylwetką. Jasne, mogłabym przejść na większy deficyt i odsłonić trochę mięśni, ale nie chce mi się. Serio i szczerze. Wiem, że tłuszcz będzie schodzić bardzo powoli, tak jak do tej pory, a mi się nigdzie nie spieszy. Wolę szczęśliwą i nieidealną siebie, z BMI i tkanką tłuszczową w normie, jednak daleką od standardów Instagrama. Zastanów się, czego Ty oczekujesz. Jeżeli sylwetki do bikini fitness to musisz nastawić się na ogrom pracy i wyrzeczeń dietetycznych, ale jesteś w stanie tego dokonać. Jeżeli jesteś osobą pracującą, masz dom/ dzieci i inne sprawy na głowie, podejdź do tego tematu na luzie. Na pewno jesteś w stanie po prostu ograniczyć jedzenie i zacząć się ruszać. Dlaczego namawiam do treningu siłowego? Trening siłowy jest prawie dla każdego. Jeżeli masz jednak jakieś problemy zdrowotne, dobrze jednak trafić na bardzo kompetentą osobę, która nauczy prawidłowej techniki ćwiczeń i dobierze taki zestaw, który nie obciąży problematycznych dla Ciebie rejonów. Badania pokazują, że trening siłowy jest związany ze zmniejszeniem tkanki tłuszczowej, czemu towarzyszy wzrost tzw. beztłuszczowej masy ciała, z minimalnym wpływem na całkowitą masę ciała. Ćwicząc siłowo wyrzuć wagę, a koncentruj się na obwodach talii i swoim wyglądzie w lustrze (polecam robić zdjęcia raz na dwa tygodnie). Różnica między tymi zdjęciami na początku to zaledwie 4 kilogramy – wszystkiemu jest “winny” trening siłowy. Ćwicząc z ciężarami zmniejszasz ryzyko osteoporozy. Pamiętajcie, że ja miałam osteoporozę posteroidową i kości kruche jak u starowinki. Lekarz na początku powiedział mi, że konwencjonalnymi wlewami bisfosfonianów (leków zwiększających gęstość kości) jesteśmy w stanie podziałać tylko do pewnego momentu i że to będzie sukces, kiedy z tak niskiej gęstości kości uda się wejść na poziom osteopenii. Dzisiaj moja gęstość kości jest w normie! Jasne, dużo zawdzięczam leczeniu, ale badania pokazują, że trening oporowy to doskonała profilaktyka osteoporozy. Jeżeli już na nią cierpisz, to nie zabieraj się za sztangi bez doświadczonego trenera i fizjoterapeuty, bo możesz złamać sobie biodro albo kręgi i to nie są przelewki. Ja zaczynałam od maszyn i bardzo małego obciążenia. Progresuję bardzo powoli. Trening siłowy pośrednio wpływa na zwiększenie zapotrzebowania energetycznego, czyli możesz więcej zjeść albo po prostu szybciej osiągnąć wymarzoną sylwetkę. Zmniejsza ryzyko cukrzycy typu II, dyslipidemii i zespołu metabolicznego. Wpływa na prawidłowy metabolizm glukozy i zmniejszenie tkanki tłuszczowej, szczególnie tej niebezpiecznej dla zdrowia (wisceralnej). Ćwicząc siłowo ujędrniasz swoją sylwetkę i modelujesz wybrane partie. Możesz zwiększyć masę mięśniową pośladków, unieść je i zmniejszyć cellulit. Wysmuklisz ramiona, poszerzysz barki i plecy, przez co Twoja talia optycznie będzie wydawać się węższa. Uczysz się cierpliwości i nabywasz samodyscypliny. Szanujesz swoje ciało i zwiększasz siłę. Dziękuję za przeczytanie mojej historii. Mam nadzieję, że pokazałam, że masa ciała to nie wszystko i proporcje tkanki tłuszczowej do mięśniowej odgrywają dużą rolę w estetyce sylwetki. Będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz po sobie komentarz. Może zainteresują Cię również...
UNIKANIE JEDZENIA: Jesli podczas jedzenia ktos cię obserwuje, udawaj, że jesz. Później wypluj jedzenie do kubka, kiedy będziesz „pić” . Zupę można wylać do kubka trzymanego pod stołem, a potem
Witam, mam 17 lat. Rok temu zaczęłam się odchudzać. Starałam się stosować zdrową żywność i mniej jeść, lecz kocham jedzenie i nie dawałam sobie rady. Zaczęłam wymiotować i schudłam - nie wiem ile, ale było dobrze widać. Później było wesele i po weselu dużo żarcia. Zaczęłam szkołę, codziennie drożdżówki, po szkole dużo jedzenia i wymiotowanie. Pod koniec wakacji ważyłam 76 kg przy wzroście 169 cm, w grudniu już 85 (moja siostra bliźniaczka, z którą jadamy praktycznie tak samo, waży 91 kg). Postanowiłam od nowego roku znów się przerzucić na zdrowe jedzenie. Ważę się co tydzień i to zapisuję. Obecnie ważę 81 kg. Obiecałam sobie, że nie będę wymiotować od niedzieli, ale oczywiście wieczorem były ciastka wafelki, które zjadłam i wymiotowałam. Poniedziałek rano płatki, w szkole 3 kanapki, jabłko, w domu o godz. 16 bułka, a to jeszcze jest placek rafaello, wafelki - to muszę zjeść (lubię słodycze, chyba codziennie jem), dorobiłam 2 kanapki, na koniec duży jogurt i znów wymiotowanie. Wtorek (dziś) rano płatki, w szkole 2 kanapki, 2 wafelki, w domu godz. 16 naleśniki z parówką (no jak tu tego nie jeść) 4 szt i 2 wafelki i znów wymiotowanie. Wtedy robię herbatę w kuchni i znów jem 1 naleśnika, ale już nie wymiotuję, bo gardło całe zdarte i okropnie boli. Godz. 22 piję herbatę zieloną, jem 2 jabłka, czytam gazetę i jem pomału 2 naleśniki (takie bez niczego) - po godzinie wymiotuję, tylko że to już jest długo trzymane w żołądku i takie kwaśne, daję sobie spokój i to pozostało we mnie i znów odłoży mi się tłuszcz. Cały czas bym myślała o jedzeniu, nie potrafię sobie z tym poradzić. Obżeram się i wymiotuję. Zęby mam brzydkie i wszystko to co istnieje przy bulimii. Nikt o tym nie wie. Ja po prostu chcę schudnąć, ale nie potrafię. Wypróżnić się nie mogę, kupuję tabletki przeczyszczające, jem 1 raz w tygodniu. Inne osoby przynajmniej ćwiczą, a mi się nie chce. Co innego, gdybym mogła w coś pograć - kocham sport, ale nie mam możliwości, chciałabym mieć rowerek taki w domu albo w ogóle rower, ale nie mam. Jeszcze w gimnazjum był wf i było super, a teraz liceum, sala taka jak klasa i jeszcze na niej 2 klasy i co tu niby robić? W domu to najwyżej zrobię 20 brzuszków. Nie wiem co robić ;(Zaczęłam obserwować, co te dziewczyny jedzą, i naśladowałam je. Z dwutygodniowego obozu wróciłam chudsza o 3 kilogramy. Ktoś to zauważył? Mnóstwo osób. Włącznie z dorosłymi, którzy chwalili tę zmianę. Rodzice innych tancerzy mówili, że pięknie wyglądam, a nauczycielki w szkole pytały z uznaniem, co zrobiłam, że tak "Dieta pudełkowa" to popularne określenie diety cateringowej, podczas której ktoś przywozi nam codziennie jedzenie do domu. W zestawie jest pięć posiłków na cały następny dzień: śniadanie, II śniadanie, obiad, podwieczorek, kolacja - wszystko popakowane w praktyczne szczelne pudełka i pojemniki. Do tego dołączone jest menu, żebyśmy wiedzieli, co jemy i ile jest w tym kalorii oraz substancji odżywczych. Dzięki pani Małgorzacie z firmy cateringowej EatFit24 miałam możliwość wypróbować na własnej skórze, co zawiera taka dieta i jaki przynosi efekt. Przez dwa tygodnie codziennie nocą pod moimi drzwiami pojawiała sie duża torba wypełniona świeżo przygotowanymi potrawami :) Zestawy przywożone są między północą a 5 rano. Tuż po przgotowaniu posiłków i zapakowaniu w pojemniki dostawca rozwozi torby z cateringiem po mieście, tak aby rano na wycieraczce czekał już świeży, ugotowany kilka godzin wcześniej zestaw. Z góry muszę uprzedzić, że catering z EatFit24 różni się od innych podobnych cateringów dietetycznych swoją "restauracyjnością". Ceny wszędzie są podobne, ale akurat tutaj potrawy są bardziej wyrafinowane i zróżnicowane niż w innych firmach. Można się w nich doszukać sporych wpływów kuchni śródziemnomorskiej. Dania podawane były w sposób typowy dla restauracji - z wielką dbałością o szczegóły, wygląd, drobne niuanse smakowe i na wysokim poziomie kulinarnym. Większośc potraw było "dosmaczanych" różnego rodzaju świeżymi ziołami, nawet najprostsze sałatki zyskiwały na szlachetności dzięki takim dodatkom jak ziarenka granatów, najrozmaitsze świeże owoce, przygotowywane od podstaw ze świeżych składników sosy, np. własnej roboty ucierane pesto. Ale wróćmy do początku. Najpierw czekała mnie rozmowa z dietetyczką - w ciągu półgodzinnego wywiadu opowiedziałam o swojej dotychczasowej "historii odchudzania", przebytych chorobach i przyjmowanych lekach, preferencjach żywieniowych, oczekiwaniach co do diety i codziennych nawykach. Zdeklarowałam także, jak często ćwiczę i w jaki sposób. Na podstawie rozmowy zaproponowano mi dietę 1500 kcal jako najkorzystniejszą dla mnie. Byłam bardzo podekscytowana przed pierwszą dostawą, chyba nie ma się co dziwić ;) Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Swoje pierwsze wrażenia opisałam TUTAJ. Przez te dwa tygodnie codziennie jadłam jakąś sałatkę, prawie codziennie był też jakiś deser - zazwyczaj na podwieczorek. Na śniadanie były różnego rodzaju dania na ciepło - placuszki, frittata, knedelki, omlet, kasza jaglana z dodatkami, zaledwie cztery razy pojawiły się kanapki z pieczywa pełnoziarnistego. Drugie śniadanie to prawie zawsze była jakaś sałatka, sporadycznie serki twarogowe z warzywami i ziarnami albo jarzyny z sosem. Na obiad zawsze była porcja różnego rodzaju warzyw (czasem surowych, czasem gotowanych) z kaszą / brązowym ryżem i porcją białka - kurczak, indyk, ryba (dorsz), kotlety wegetariańskie, np. z czerwonej soczewicy. Podwieczorki zazwyczaj były "deserowe" - odchudzone wersje ciasta marchewkowego, budyń czekoladowy, koktajle owocowe, bananowo-miodowy serniczek, itp. Kolacja znów stawiała na nogi porcją sycących warzyw, kaszy, pieczywa pełnoziarnistego. Tutaj działy się też takie cuda jak kaszotto, calzone, tortille, mini pizze, wrapy. Nie byłam głodna. Czasem nachodziła mnie ochota coś dogryźć i zazwyczaj zjadałam wtedy jabłko albo dwa. Codziennie z niecierpliwością czekałam, co będzie do jedzenia nastepnego dnia, bo jedzenie było pyszne, zaskakujące, pełne niespodzianek. Spróbowałam wielu rzeczy, których nigdy wcześniej nie jadłam (kaszotto, polenta, konfitura z czerwonej cebuli i - wstyd przyznać, że dopiero teraz - kasza jaglana ;) ). Nauczyłam się wreszcie, ILE jeść. Okazało się, że mniej niż połowa torebki kaszy to porcja zupełnie wystarczająca :) Pokochałam indyka. Muszę przyznać - cały drób w wykonaniu kucharzy z EatFit24 był BOSKI. Indyk w sosie musztardowo-miodowym będzie mi się śnił po nocach. Tylko raz jadłam coś tak dobrego - w "Słodkim Słonym" Magdy Gessler :) Te dwa tygodnie minęły zbyt szybko ;) I bardzo mnie rozpuściły ;) Nie musiałam chodzić po zakupy, wymyślać posiłków, gotować. Wszystko gotowe lądowało pod drzwiami. Nabrałam regularności w jedzeniu i NAUCZYŁAM SIĘ JEŚĆ ŚNIADANIA :D Co nie było trudne, kiedy codzień czekały na mnie same pyszności :) I schudłam. Naprawdę wreszcie schudłam. Po świętach byłam dość leniwa, nieruchawa, rozbestwiona świąteczno-sylwestrowym okresem podjadania. Przez te dwa tygodnie bezbolesnie wślizgnęłam się, niemal niezauważalnie, znowu w dobre, zdrowe tory. Zaczęłam znowu jeść mniej, skurczył mi się żołądek. W dwa tygodnie straciłam na wadze 3 kg i -4 cm w biodrach. Oczywiście także ćwiczyłam - codziennie godzina na rowerze stacjonarnym i rozciąganie. Z dnia na dzień miałam coraz więcej energii i ochoty na biegi, skoki, na życie :) Mój poziom energetyczny bardzo wzrósł. Zachęcona tym sukcesem i lepszym samopoczuciem po diecie postanowiłam, że nie mogę tego zaprzepaścić. Zostawiłam sobie kilka pudełek z diety, żeby dzięki nim trzymać się odpowiedniej wielkości porcji, aż będę to miała w małym paluszku. I postanowiłam - trudna rada, trzeba zacząć gotować ;) Bardzo dużo nauczyłam się przez te dwa tygodnie cateringu. Zachowałam wszystkie jadłospisy i zdjęcia posiłków. Codziennie przygotowuję sobie plan na kolejny dzień i gotuję. Minął tydzień, odkąd żywię się znów sama. Energia dalej rośnie, a w biodrach straciłam kolejny centymetr, czyli już -5 cm w ciagu 3 tygodni :) Jestem szalenie wdzięczna za szansę, którą mi podarowano. Dużo się zmieniło w moim podejściu do żywienia - zawsze wiedziałam, jak jest ważne, ale dopiero teraz naprawdę nauczyłam się, jak to zrobić, żeby codziennie jeśc w każdym posiłku owoce i warzywa, żeby dietetyczne jedzenie było smaczne, zaskakiwało, dawało wielką przyjemność. Poznałam różne sposoby przemycania warzyw, na które wcześniej sama nie wpadłam. Nauczyłam się jedzenia codziennie innej kaszy (gryczana, jęczmienna, pęczak, jaglana) i odważniejszego eksperymentowania z połączeniami różnych smaków :) Zaczęłam używać mniej soli. Układanie i wymyślanie posiłków kiedyś było dla mnie trudne i pracochłonne, teraz robię to z łatwością. Czy polecam catering dietetyczny? TAK, dzięki EatFit24 nie tylko odchudziłam moje ciało, ale też zmieniłam swój umysł. Czuję, jakby urosły mi skrzydła :) Czy to jedyna droga do schudnięcia? Oczywiście, że nie, ale wzięcie takiego cateringu tylko na dwa tygodnie potrafi zdziałać więcej niż przeczytanie stu artykułów o odżywianiu. Najłatwiej i najlepiej uczymy się widząc na własne oczy, co jemy, ile, kiedy, czego. To lekcja, która może odmienić nasze podejście do kuchni i gotowania. Komu polecam EatFit24? Każdemu, kto chce schudnąc, ale nie potrafi. Nie wie, jak układać dietę, ile i czego jeść. Jeśli Was stać, możecie w ten sposób zdjąć ze swojej głowy problem gotowania i układnia zdrowej pełnowartościowej diety na stałe. Będziecie zawsze jeść smacznie, zdrowo i chudnąć. Jeśli Was nie stać na taki catering długoterminowo, ale nie radzicie sobie z dietą - spróbujcie chociaż przez tydzień. Nauczycie się bardzo dużo i to zaprocentuje. Świetną opcją jest też dzień próbny - można z wyprzedzeniem wybrać z MENU dzień, który najbardziej nam się podoba i zamówić catering na jeden dzień w promocyjnej cenie ok. 30 zł :) PLUSY: - nie trzeba robić zakupów (i nie narażamy się na pokusy w sklepie ;) ) - nie trzeba gotować - całodniowe menu jest zbilansowane i opracowane przez dietetyka, żeby niczego nie zabrakło, a jednocześnie odchudzało - posiłki sa bardzo smaczne - uczymy się zdrowej diety, wielkości porcji i proporcji poszczególnych składników - poznajemy dietetyczne triki, pomysły na posiłki MINUSY: - cena (40-50 zł za jeden dzień w zależności od rodzaju wykupionego pakietu). Taka dieta jak moja (1500 kcal) kosztuje ok. 350 zł za tydzień ( cennik ). Ale to, czego się nauczyłam, nie da się przeliczyć na pieniądze. Dziś spędzam codziennie 2 godziny w kuchni szykując 5 posiłków na każdy nastepny dzień. Nie dopadają mnie już pokusy i nie sięgam z głodu po niechcianego batonika. Ubrania robią się coraz lużniejsze, a ja pokonuję codziennie coraz dłuższe dystanse :) Fot. To wszystko prawda, sprawdziłam na sobie i polecam :) Wszystkie zdjęcia w poście sa zdjęciami posiłków z cateringu dietetycznego EatFit24 . Zdjęcia są wykonane przeze mnie :) Więcej zdjęć potraw i menu z tych 2 tygodni znajdziecie w moim albumie na fb :)
W końcu miarka się przebrała i zaczęłam działać! „Mąż zostawił mnie dla innej. Schudłam 30 kg i nie poznał mnie na rozprawie rozwodowej” | Mąż po ślubie cały czas się ze mnie nabijał.
