Podróże po kulturze korzystają z ciasteczek. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich wykorzystywanie. Szwecja | Karlskrona w jeden (bardzo leniwy) dzień Zakosztowałam turystyki w wersji (mocno) slow. A wszystko to za sprawą jednodniowej wycieczki do Szwecji. Wycieczki, która była tak bardzo slow, że w sumie trwała 3 dni. I wcale nie dlatego, że do Karlskrony pojechałam pekaesem przez Grójec.

Kolejnym ORP Warszawa był radziecki niszczyciel projektu 56 (oznaczenie NATO – Kotlin). Stępkę pod budowę okrętu położono 25 grudnia 1954 roku, w stoczni nr 190 im. A. Żdanowa w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg, Rosja). Wodowanie nastąpiło 12 kwietnia 1956 roku, a banderę podniesiono 27 grudnia.

6 lipca 2022 Szwecja to nie tylko IKEA, H&M i Volvo. To przede wszystkim przepiękne krajobrazy, ciekawe zabytki i niezapomniane atrakcje turystyczne. Wycieczka promem do Szwecji to dobry pomysł zarówno na długi weekend, jak i dwutygodniowy urlop. Zanim zdecydujesz się na rejs, sprawdź, jakie słynne miejsca warto odwiedzić podczas wyjazdu. Wszystko zaczyna się w Ystad Rejsy do Skandynawii najczęściej kończą się w Ystad, choć oczywiście wszystko zależy od połączenia promowego, z jakiego korzystamy. Warto jednak zdecydować się na prom ze Świnoujścia do Ystad, by mieć okazję zwiedzić to wyjątkowe miasto, które urzeka XIII-wiecznym układem uliczek oraz szachulcowymi kamieniczkami. Turyści zainteresowani średniowiecznymi zabytkami będą zachwyceni wizytą w Ystad. Znajduje się tu bowiem klasztor Franciszkanów z 1267 roku, a także XIII-wieczny Kościół św. Marii Panny. Ten drugi był jednak wielokrotnie przebudowywany. Do Ystad powinni też zawitać miłośnicy kryminałów Henninga Mankella, ponieważ to właśnie w tym mieście, przy ulicy Mariagatan 10, miał mieszkać słynny komisarz Kurt Wallander. Wiele osób decyduje się także na wycieczki jednodniowe ze Świnoujścia do Ystad, na przykład takie, które wiążą się z organizacją imprezy (wesela, urodzin, wieczoru panieńskiego) na pokładzie promu. Po dotarciu do Ystad można zwiedzić miasto, a następnie udać się w podróż powrotną. Malmö – między Szwecją a Danią Stolica Skanii i trzecie co do wielkości miasto Szwecji to miejsce łączące dwa kraje. W Malmö zaczyna się bowiem słynny most Öresund, którym można dostać się do Kopenhagi. Zanim jednak przekroczysz granicę Danii, nie zapomnij zwiedzić Malmö! Znajdziesz tu wspaniałe piaszczyste plaże, średniowieczne śródmieście oraz mnóstwo restauracji i kawiarni. Na szczególną uwagę zasługuje Ratusz z XVI wieku, a także najwyższy budynek mieszkalny w Szwecji, czyli imponujący wieżowiec Turning Torso. Będąc w Malmö, warto zajrzeć do Muzeum Techniki i Żeglugi, gdzie znajdują się eksponaty z okresu od czasów wikińskich do współczesności. Główną atrakcją obiektu jest okręt podwodny U3. Ciekawym miejscem jest również Malmöhus – najstarszy zachowany na terenie Skandynawii zamek z okresu renesansu. Z wizytą w Göteborgu Drugie największe miasto Szwecji (zaraz po Sztokholmie) zachwyca portowym klimatem i XVII-wiecznymi zabytkami. Podczas wizyty w mieście warto zobaczyć arsenał miejski Kronhuset z 1643 roku, gdzie można poznać historię Göteborgu, a także udać się do Muzeum Miejskiego, w którym znajduje się prawdziwy wrak statku wikingów. Polecamy też wizytę na głównym placu miasta, gdzie można podziwiać Ratusz z 1672 roku. Göteborg przyciąga turystów nie tylko zabytkami, lecz również największym skandynawskim parkiem rozrywki Liseberg. Lunapark, którego początki sięgają 1923 roku, to miejsce, w którym świetnie bawią się zarówno dzieci, jak i dorośli. Znajdziemy tu ponad 40 kolejek i mnóstwo innych atrakcji. Liseberg robi wrażenie o każdej porze roku, choć najlepszy klimat jest tu w okolicach Halloween i Bożego Narodzenia. Pora na Helsingborg! Podczas wycieczki do Skandynawii warto zahaczyć o Helsingborg, którego cechą szczególną są barokowe uliczki. To właśnie tutaj znajduje się jedna z najpiękniejszych starówek w całej Szwecji, która zachwyca neogotyckim Ratuszem, ceglaną wieżą Kärnan oraz XVII-wiecznym domem szachulcowym Jakob Hansens Hus. Aby nieco odpocząć od zwiedzania, udaj się do Pałacu Sofiero, wokół którego roztacza się malowniczy park z ogrodami. Z Malmö bez problemu dostaniesz się do Kopenhagi, natomiast z Helsingborgu możesz przepłynąć do duńskiego Helsingøru. Prom płynie zaledwie 20 minut, dlatego warto zdecydować się na przekroczenie granicy, by odwiedzić słynny Zamek Kronborg, znany również jako Zamek Hamleta. To właśnie tutaj rozgrywała się akcja szekspirowskiej tragedii. Jedyny taki Kullaberg Chcesz uciec od zgiełku miasta i odpocząć na łonie natury? Najlepszym możliwym miejscem jest półwysep Kullaberg, gdzie znajduje się wspaniały rezerwat przyrody. Oprócz niezliczonych gatunków roślin i zwierząt możesz tu podziwiać skaliste klify, tajemnicze groty i zapierające dech w piersiach krajobrazy. Kullaberg oddziela dwa światy, które różnią się między sobą o 1,5 miliarda lat, dlatego wizyta w tym miejscu stanowi niepowtarzalną okazję, by dotknąć jednych z najstarszych skał na całej kuli ziemskiej. Na półwyspie znajdują się też rzeźby Nimis, które kontrowersyjny artysta Lars Vilks (znany z karykatur Mahometa) stworzył z drewna wyrzuconego przez wodę. Co jeszcze warto zobaczyć w Szwecji? Przedstawione wyżej miejsca to tylko niewielki kawałek Szwecji. Podczas pobytu warto udać się także do Sztokholmu, uznawanego za jedną z najpiękniejszych stolic świata, który leży na kilkunastu wyspach, a 2/3 jego powierzchni zajmują parki, lasy, łąki i woda. Na uwagę zasługują też nieco mniejsze miasta, takie jak Borås, Uppsala, Lund czy Västerås. Warto również pamiętać, że Szwecja graniczy z Norwegią, a wycieczka z Göteborgu do Oslo zajmuje nieco ponad 3 godziny. Zobacz Również Komentarze

To tak jakby obcy okręt podwodny w zanurzeniu dotarł na Zalew Szczeciński. Dopiero nie tak dawno były zastępca dowódcy do spraw politycznych O.P. 137 Kapitan Biesiedin, który wtedy przejął dowodzenie po załamaniu nerwowym dowódcy przyznał, że okręt był wyposażony w torpedy z głowicami nuklearnymi.

We flotach całego świata krąży powiedzenie, że są dwie grupy okrętów: okręty podwodne i okręty-cele. Przez kilkanaście dni szwedzka marynarka wojenna poszukiwała tajemniczego podwodnego intruza, który wtargnął na jej wody terytorialne. Ogrom sił - ok. 200 jednostek - jaki został do tego zaangażowany, może niektórych zdziwić, ale odnalezienie nowoczesnego okrętu podwodnego jest naprawde także: Whiskey on the Rocks, czyli okręt podwodny na skałachPoznajmy historię, stan obecny i plany na przyszłość polskiej floty podwodnejHistoria polskich okrętów podwodnych rozpoczyna się 1 grudnia 1926 roku, kiedy to Polska podpisała z Francją umowę na budowę trzech okrętów podwodnych - późniejszych OORP Wilk, Ryś i Żbik. Gdy wszystkie te jednostki przybyły do kraju, utworzono z nich Dywizjon Okrętów ówczesnych czasach środki na nowe okręty znajdowano łatwiej niż dziś, bo już 29 stycznia 1936 roku podpisano nową umowę, tym razem z Holandią, na mocy której do Polski niebawem dotarły OORP Orzeł i Sęp. Po zakończeniu II wojny światowej do kraju powróciły tylko (aż?) cztery polskie okręty tych jednostek opisywaliśmy już w artykułach pt. ORP Orzeł - od tchórzostwa do bohaterstwa, ORP Sokół - straszliwy bliźniak, ORP Sęp - taki duży, a taki pechowy, ORP Wilk - wątpliwy sukces pechowego okrętu oraz Szwedzka epopeja polskich układ geopolityczny spowodował, że większość uzbrojenia polskiego wojska pochodziła z zasobów "wielkiego brata". W latach 1954-55 ZSRR przekazał polskiej flocie sześć niewielkich okrętów typu M-15. Wtedy też rozwiązano istniejący od czasów międzywojennych Dywizjon Okrętów Podwodnych, a w jego miejsce utworzono na wzór radziecki 1 Brygadę Okrętów Podwodnych. Środków na modernizację i zakupy nowych jednostek nie żałowano - na początku lat 60. do linii weszły okręty projektu 613, które pływały praktycznie do drugiej połowy lat jednak zaznaczyć, że okręty podwodne, dostawaliśmy niejako w spadku po flocie radzieckiej. Decyzją dowódcy Marynarki Wojennej powrócono do wcześniejszej nazwy - Dywizjon Okrętów Podwodnych, który z resztą funkcjonuje aż po dzień latach 80. sukcesywnie zaczęto wycofywać przestarzałe okręty z całej floty - nie ominęło to również podwodniaków. Wtedy też wycofano z linii cztery okręty podwodne, a na ich miejsce wcielono trzy nowe: ORP Orzeł projektu 877E oraz OORP Dzik i Wilk projektu stan rzeczy utrzymywał się praktycznie aż do roku 2003, kiedy to wysłużone Foxtroty zostały wycofane ze służby i zastąpione przez norweskie okręty typu Kobben (dziś mają już ok. 50 lat i nawet najbardziej kompleksowe modernizacje nie sprawią, że będzie to nowoczesna jednostka). Obecnie w skład Dywizjonu Okrętów Podwodnych wchodzi pięć okrętów. Historię polskich Kobbenów już nie raz opisywaliśmy w więc przyjrzyjmy się naszej największej, najnowocześniejszej i - nie ma co ukrywać - najmłodszej jednostce podwodnej, czyli ORP Orzeł (III).Na przełomie lat 70. i 80. w Związku Radzieckim rozpoczęto prace projektowe nad nowym typem klasycznego okrętu podwodnego, który miał wejść na wyposażenie wszystkich flot państw Układu Warszawskiego. Nowe okręty miały różnić się nieco wariantami wyposażenia, stąd też nieco odmienne ich oznaczenia (nasz Orzeł jest projektu 877 E od eksportnyj).Projekt wywarł tak duże wrażenie na polskim dowództwie, że od razu postanowiono zamówić cztery okręty. Co szczególnie ważne, po raz pierwszy od czasów przedwojennych miały to być jednostki całkowicie nowe (poprzednie bowiem pływały wcześniej pod banderą ZSRR). Niestety, jak to w Polsce bywa, z powodu kryzysu zamówienie zostało skorygowane do jednej kwietniu 1986 r. na okręcie podniesiono polską banderę. Jednostka ma przeszło 72 metry długości i wyporność nawodną 2460 ton (podwodna to 3180 ton). Dwa silniki wysokoprężne pozwalają na osiągnięcie maksymalnej prędkości nawodnej 12 węzłów, a silnik elektryczny w zanurzeniu pozwala osiągnąć przędność17 węzłów. Jednostka wyposażona jest sześć dziobowych wyrzutni torpedowych, a łączny zapas torped wynosi 18 sztuk. Załoga liczy 60 oficerów i lat po tych wydarzeniach "Orzeł" wciąż jest najmłodszym okrętem podwodnych w naszej flocie. Podobnie jak w przypadku Kobbenów, jego modernizacje niebawem przestaną przynosić jakikolwiek skutek. Dlatego przewidywany czas wycofania okrętu ze służby to rok 2022 (Kobbeny mają najprawdopodobniej zostać wycofane w roku 2016).I tu rodzi się pytanie - co dalej? Czy Polsce są w ogóle potrzebne okręty podwodne? A jeśli tak, to jakie?Z krajów leżących w obrębie morza Bałtyckiego tylko dwa nie posiadają okrętów podwodnych: Finlandia i Dania. Reszta państw posiada takie jednostki i to przeważnie na wskroś nowoczesne. Dlaczego? Ponieważ okręt podwodny może pełnić wiele funkcji, takich jak: dalekie, dyskretne rozpoznanie, blokada szlaków komunikacyjnych, patrolowanie, przerzut wojsk specjalnych czy też stawianie zagród tym wszystkim okręt podwodny pozostaje praktycznie niewykrywalny, co widać choćby na przykładzie sytuacji ze polskich ćwiczeń po jednej stronie postawiono ORP "Orzeł", który mając pozostać niewykrytym miał "zatopić" fregatę ORP "Kościuszko", z kolei fregata miała wykryć i zatopić "Orła". Przeprowadzono cztery takie symulacje. Mimo wsparcia powietrza ćwiczenia zakończyły się wynikiem 3:1 dla "Orła".Ten typ jednostek śmiało możemy zakwalifikować do typowej broni ofensywnej mającej charakter odstraszania strategicznego. Taki okręt, wyposażony w pociski manewrujące może precyzyjnie uderzyć w tzw. "czuły punkt" przeciwnika. Założenia sojusznicze nakładają na Polskę potrzebę nie tylko czuwania nad szlakami żeglugowymi (tak w czasie pokoju, jak i ewentualnego konfliktu) oraz udział we wszelkiego rodzaju operacjach antyterrorystycznych. Do takich działań najlepiej nadają się właśnie okręty podwodne. Dodatkowo w przypadku ewentualnego konfliktu mogą one pełnić funkcję dalekiego ubezpieczenia naszego zapewne odezwą się teraz głosy, że przecież dysponujemy nowoczesnym Nabrzeżnym Dywizjonem Rakietowym (NDR), który chroni nasze brzegi. To prawda, ale nie wolno nam zapomnieć, że NDR jest bronią typowo defensywną, podczas gdy okręty podwodne obok tej funkcji, stanowiąc wysuniętą linię obrony i rozpoznania, mogą również wypełniać działania typowo modernizacji i rozwoju Wojska Polskiego przewiduje zakup nowych jednostek dla polskiej floty, w tym trzech okrętów podwodnych, które miałyby wejść do służby w latach 2022 - 2023. Znając polskie realia ten termin zapewne zostanie przesunięty w więc pytanie: co stanie się z załogami okrętów podwodnych? Profesjonalne wyszkolenie załogi trwa miesiące, o ile nie lata. Najlepszym rozwiązaniem jest, gdy załoga z wycofywanego okrętu od razu obejmuje nowy, dzięki czemu nie traci nic ze swojego doświadczenia morskiego. Sęk w tym, że gdy pojawią się nowe okręty, po Kobbenach nie będzie już śladu, a "Orzeł" będzie miał prawie 40 lat...MON planował odkupić od Niemców wycofywane przez nich okręty typu 206A, które z racji swych zbliżonych do Kobbenów parametrów spokojnie mogłyby zapewnić ciągłość praktyki morskiej polskim podwodniakom. Potem jednak okazało się, że bardziej interesuje nas okręt typu 212A - jednak ta propozycja wzbudziła wiele na ten temat: Zmiany w zamówieniach na okręty podwodneTuz po oficjalnym ogłoszeniu potrzeb zakupowych pojawiły się różnego rodzaju opinie, w co mają być wyposażone nasze nowe jednostki. O ile panuje powszechna zgoda, że obok systemu AIP (Air Independet Propulsion - system umożliwiający przebywanie klasycznego okrętu podwodnego w zanurzeniu nawet przez kilka tygodni) w skład wyposażenia muszą wchodzić pociski manewrujące, to już opinia, że muszą to być tylko i wyłącznie Tomahawki jest już nieco bajkowa. Wątpliwym bowiem jest by używający ich na co dzień Amerykanie i Brytyjczycy zgodzili się nam je sprzedać, nie mówiąc już o tym, czy byłoby nas na nie stać. Z nieoficjalnych informacji wynika że w przetargu chcą wystartować Francuzi (Scorpene), Niemcy (U214), Hiszpanie oraz na ten temat: Europejskie koncerny walczą o kontrakt na nowe okręty podwodne dla PolskiPozostaje mieć nadzieję, że plany tym razem zostaną zrealizowane w przewidzianym czasie (i że nie powtórzy się problem Gawrona/Ślązaka), dzięki czemu już niebawem Dywizjon Okrętów Podwodnych wzmocniony zostanie nowymi jednostkami.

Żadna wojna nie przyniosła Sowietom tak katastrofalnych strat, jak jedna narada dowództwa marynarki wojennej, zorganizowana w Leningradzie. Podczas powrotu na Daleki Wschód w katastrofie lotniczej radziecka marynarka wojenna w jednej chwili straciła całe dowództwo Floty Oceanu ofiar śmiertelnych, z czego 28 było wysokimi oficerami radzieckiej marynarki. Wśród nich – aż 16 w stopniu generała i admirała. Bilans strat przywodzi na myśl jakąś niezwykle zaciętą, wojenną kampanię czy udany atak wroga na centrum mylą, niemal całe dowództwo Floty Oceanu Spokojnego zginęło w czasie pokoju. Potencjalny przeciwnik ZSRR nie musiał nic robić, choć – początkowo – to właśnie w jego działaniach upatrywano przyczyn: największą katastrofę w historii wojskowości próbowano tłumaczyć wrogim sabotażem. Prawdziwy powód był jednak zupełnie sztabowe w LeningradzieRadzieckie, a obecnie rosyjskie siły morskie dzielą się na pięć flot – odpowiedniki okręgów wojskowych. Są to Floty: Bałtycka, Czarnomorska, Arktyczna i Oceanu Spokojnego, a także Flotylla Kaspijska, działająca wprawdzie na wodach śródlądowych, ale mająca połączenie z Bałtykiem i Morzem Białym poprzez rzekę Wołgę i Kanał wszystkich tych flot zebrały się 1 lutego 1981 roku na dorocznym spotkaniu w Leningradzie (obecnie Petersburg), leżącym nad Zatoką Fińską. Jego celem były tygodniowe ćwiczenia dowódczo-sztabowe. Najdalszą drogę musieli przebyć przedstawiciele Floty Oceanu Spokojnego, z dowództwem zlokalizowanym we Władywostoku. Nic dziwnego, że wojskowi podróżowali w obie strony samolotem. W 1981 roku mieli powody do dumy – ich Flota zebrała najwyższe Tu-104Do swojej dyspozycji mieli Tupolewa Tu-104. Był to pierwszy opracowany w Związku Radzieckim pasażerski odrzutowiec. Samolot wywodził się w prostej linii od maszyny wojskowej – bombowca strategicznego zdjęć: © Domena publicznaBombowiec Tu-16Konstruktorzy maszyny pasażerskiej wzięli z bombowca skrzydła, silniki i usterzenie, zmieniając kadłub i położenie skrzydeł (Tu-16 był średniopłatem, Tu-104 zbudowano w układzie dolnopłata). Dobrze widoczną cechą wspólną obu maszyn było nietypowe dzisiaj, ale charakterystyczne dla tamtej epoki, wbudowanie silników w krawędź natarcia miał 39 metrów długości, 34,5 rozpiętości i był przeznaczony do przewozu 50 osób, z czego osiem przypadało na załogę. Miał zasięg 2650 km. Mimo dobrych osiągów, maszyna ta – wymagająca wiele uwagi przy niższych prędkościach - nie była lubiana przez pilotów, na co nakładała się seria różnych katastrof (w sumie w samolotach tych zginęło 1140 osób!)Już w 1979 roku zapadła decyzja o rozpoczęciu wycofywania Tu-104 z obsługi lotów cywilnych. Własnymi samolotami tego typu dysponowało jednak także wojsko – Tupolewy były używane do szkolenia astronautów, transportu różnych ładunków i przewozu ważnych oficerów. Katastrofa w bazie lotniczej PuszkinJedna z takich maszyn rozpoczęła 7 lutego 1981 roku kołowanie w 922. Bazie Lotniczej, zlokalizowanej w miejscowości Puszkin. Samolot rozpędził się i zaczął raptownie wznosić. Poderwanie maszyny w górę musiało być gwałtowne, bo – jak wspominają naoczni świadkowie – Tupolew wyglądał przez chwilę jak "krzyż na niebie".Źródło zdjęć: © Lars Söderström, Lic. CC BY-SA Wikimedia CommonsSamolot pasażerski Tu-104Po siedmiu sekundach, gdy maszyna była na wysokości około 50 metrów, zabrakło siły nośnej i samolot runął na ziemię. Chwilę później niemal 27 ton płonącego paliwa lotniczego dopełniło dzieła zniszczenia. Z 50 osób, będących na pokładzie, na miejscu śmierć poniosło 49. Ostatnia ofiara katastrofy zmarła w wojskowego punktu widzenia rozmiar strat był niewyobrażalny: w jednej chwili ZSRR stracił całe dowództwo jednej z dwóch najważniejszych flot (za kluczowe uznawano Flotę Arktyczną i Flotę Oceanu Spokojnego), ponosząc w najwyższych oficerach marynarki wojennej straty znacznie większe, niż podczas całej drugiej wojny katastrofy TupolewaNic dziwnego, że władze natychmiast utajniły katastrofę, próbując zarazem wyjaśnić jej przyczyny. Początkowe przekonanie o sabotażu nie wytrzymało konfrontacji z faktami. Śledztwo wykazało, że w 922. Bazie Lotniczej, czyli pilnie chronionym, ważnym obiekcie wojskowym, było to szukano także wśród nielicznych oficerów, którzy podróżowali innymi samolotami albo z jakiegoś powodu podczas feralnego lotu nie było ich na pokładzie. Również i ten trop nie przyniósł rezultatu – nawet ci, którym katastrofa zapewniła szybki awans i przyspieszyła karierę, okazali się całkowicie przyczyna okazała się prozaiczna – zbyt duży i niewłaściwie zabezpieczony ładunek. Co, poza pasażerami, nim było? Kiełbasy i meble – jak sugerują autorzy niektórych opracowań na temat katastrofy? Różne dobra konsumpcyjne, deficytowe na Dalekim Wschodzie, a dostępne w sklepach Leningradu? Takiej wersji – opartej głównie na przypuszczeniach i domysłach nie można zdjęć: © Lic. CC BY-SA Wikimedia Commons, АлександровPomnik ofiar katastrofy na Cmentarzu Serafimowskim w PetersburguFeralny ładunekPrawdopodobne wydaje się także wytłumaczenie, że największą część feralnego ładunku stanowił przydział – również deficytowego – papieru, przeznaczonego na druk wewnętrznych biuletynów Floty Pacyfiku. Ciężki i niewłaściwie zabezpieczony ładunek podczas startu mógł przemieścić się, zmieniając środek ciężkości samolotu i podrywając gwałtownie przód maszyny do taki przebieg wypadków – niezależnie od tego, co było feralnym ładunkiem – wskazuje fakt, że oderwanie samolotu od ziemi nastąpiło przy prędkości mniejszej, niż zalecana, a maszyna gwałtownie wyprostowała się, niemal celując dziobem w śledztwa, jak również sam fakt katastrofy zostały jednak utajnione, choć w 1983 roku został wzniesiony pomnik, upamiętniający jej ofiary. Oficjalne upamiętnienie ofiar w postaci tablicy pamiątkowej nastąpiło jednak znacznie później – dopiero w 2005 Michalik, dziennikarz Wirtualnej Polski

4/12/2010, 13:28. W Polsce nie da rady. Najbliżej - w Niemczech, w Laboe (Schleswig-Holstein). Jest tam wystawiony U-995, okręt typu Type VIIC/41. W Bremerhaven (Dolna Saksonia), możesz podziwiać U-2540 - okręt typu XXI. Post #2.

Zakosztowałam turystyki w wersji (mocno) slow. A wszystko to za sprawą jednodniowej wycieczki do Szwecji. Wycieczki, która była tak bardzo slow, że w sumie trwała 3 dni. I wcale nie dlatego, że do Karlskrony pojechałam pekaesem przez Grójec. Zresztą tuż przed wyjazdem sama zaczęłam powątpiewać w sens tej wyprawy. Wstawać świtem i tyle się tarabanić dla kilkunastu godzin w Szwecji? Po co mi to? Tymczasem post factum spieszę donieść, że pobyt w Karlskronie – nawet tak krótki – ma magiczne moce. Bo widoki były obłędnie piękne, bo Bałtyk błękitny był jak jakiś Adriatyk, a takie gapienie się w dal to przyjemność z tych hipnotycznych i SPA dla mózgu. Do tego pogodę mieliśmy 10/10, a Karlskrona okazała się cudownie bezludna, ergo żadnych kolejek, brak tłumów i zero przepychanek a’la Krupówki w sezonie. ➙ CZYTAJ RÓWNIEŻ: Ystad to nie tylko komisarz Wallander W roli dodatkowej atrakcji wystąpiły dwie noce na morzu. Bo do Karlskrony trzeba jakoś dotrzeć, a jedyna sensowna droga to promem siup przez Bałtyk. Taki rejs Mili Państwo to z kolei podróżnicze doświadczenie z kategorii full relaks & zero stres (zwłaszcza w porównaniu z lataniem). I cóż z tego, że płynie się i płynie godzinami skoro na promie karmią wybitnie, koje są nawet wygodne, a za oknem wielki błękit i nic poza tym. Karlskrona w jeden dzień. Tempo spacerowe mode: ON Ale w tym przedziwnym wypadzie najfajniejsze było jego niespieszne tempo. Bo Karlskrona może i leży na trzydziestu iluś tam wyspach, jest na liście UNESCO (czy słusznie to już osoba sprawa) oraz w topie szwedzkiej Słonecznej Ligi Solligan, a i atrakcji turystycznych ma pod dostatkiem, ale dostatek nie jest synonimem zawrotnej ilości. Wystarczy ich akurat na jeden dzień. I to bez potrzeby biegania z językiem do pasa od jednej do drugiej. ➙ CZYTAJ RÓWNIEŻ: Ale wiecie, że dolina Muminków naprawdę istnieje? Karlskrona must see Kolejno: łódź podwodna, dzielnica bajecznie kolorowych domków, rejs na wyspę Aspö i czerwień faluńska w najbardziej kanonicznym szwedzkim wydaniu. Wszystkie atrakcje są (olaboga) darmowe! Atrakcje w Karlskronie: HMS Neptun w Marinmuseum – obowiązkowo Szok i niedowierzanie: W Karlskronie można zobaczyć. Wróć, co tam zobaczyć. W Karlskronie można zwiedzić okręt podwodny. PRAWDZIWY OKRĘT PODWODNY z czasów zimnej wojny, który zamiast na żyletki przerobiono na muzeum. Ile razy Mili Państwo mieli okazję zajrzeć do łodzi podwodnej? Tylko szczerze proszę. „Polowanie na Czerwony Październik” nie liczy się. HMS Neptun z zewnątrz (coś jakby egipskie ciemności, tyle że szwedzkie) HMS Neptun dzielnie służył szwedzkiej marynarce wojennej od 1980 do 1998 roku, a swoje 5 minut sławy miał biorąc udział w międzynarodowym incydencie z bronią nuklearną, radziecką łodzią podwodną i skałami nieopodal Karlskrony w roli głównej (incydent ów przeszedł do historii jako Whiskey on the rocks). Niżsi stopnie spali na Neptunie (niemalże) na torpedach. Dla wyższych stopniem była taka sympatyczna kajuta Neptuna wystawiono w Muzeum Marynarki Wojennej (Marinmuseum) au naturel. Wygląda to tak jakby załoga za chwilę miała wrócić na pokład, w (mikroskopijnej) mesie zjeść przydział kaszanki albo fasoli z boczkiem (ciekawe czy wówczas HMS Neptun przechodził na napęd… gazowy?), a po lunchu obejrzeć „Top Gun”. Wyposażenie statku jest oryginalne i niemal kompletne (zdaje się, że tylko torped brak, ha ha). Peryskop działa (sprawdziłam!). Reszta Marinmuseum też jest ciekawa. Mi szczególnie spodobała się galeria galionów – drewnianych rzeźb dziobowych (te muskuły i nagie torsy…). Innych pewnie zainteresuje mnogość marynistycznych artefaktów albo rodzinnych atrakcji. W dodatku większość informacji jest po polsku (stronę zresztą też mają w PL). A w chwili gdy dodam, że Muzeum Marynarki Wojennej zwiedza się bezpłatnie (tak! za darmo), wy będziecie zaklepywać urlop na wycieczkę do Karlskrony. Z trudem (do którego nie wypada się przyznawać) przelazłam przez ten (hm) właz oddzielający część 'off duty’ od 'on duty’ HMS Neptuna Część kolekcji galionów w Muzeum Marynarki Wojennej Atrakcje Karlskrony: kolorowe domki w Björkholmen Björkholmen to najstarsza dzielnica (dzielniczka) Karlskrony. Pod koniec osiemnastego wieku psim swędem ocalała z pożogi, która niemal do cna wypaliła resztę drewnianej zabudowy. A to, że te domki dziś w ogóle jeszcze stoją (najstarsze mają ponad trzysta lat!) to zasługa budulca – dębiny (chyłkiem wynoszonej ze stoczni). Dlaczego domki stoczniowców na Björkholmen są kolorowe nie wiem (ktoś? coś?). Usefull tip największe ich zagęszczenie jest na ulicy Nordenskjöldsgatan. PS Domków się nie zwiedza. Domki w Björkholmen ogląda się z zewnątrz. Atrakcje w Karlskronie: rejs na wyspę Aspö (jakby mało jej było rejsów po nocy na promie) Na Aspö płynie się dla przyrody. Dla lasu, wszechobecnej zieleni, pliszek spacerujących przed sklepem. I nurzyków radośnie gulgoczących w Bałtyku (a może to były alki? Zastrzelcie mnie, cholera, nie wiem; birdwatcher jednak ze mnie żaden). Poza tym jest tu sennie i prowincjonalnie. Aspö ma kilkuset stałych mieszkańców, a większość domów jest wynajmowanych letnikom. Główną atrakcją wyspy jest twierdza Drottningsskär – jedna z dwóch broniących dostępu do Karlskrony od strony morza. Od maja do października można ją zwiedzać, ale my byliśmy za wcześnie (otwiera się o 12). Twierdza Drottningsskär Promy na Aspö startują nieopodal Marinmuseum. Rejs trwa niecałe 30 minut. Jest poczekalnia i WC, a na przystani w Aspö wypożyczalnia rowerów na telefon (120 SEK za dzień) i automat z niezłą kawą za 10 SEK (oraz kolejne WC). Zamiast żółtej łodzi podwodnej żółty prom na Aspö Atrakcje w Karlskronie: Czerwone domki na wyspie Brändaholm Jeśli Szwecja to czerwień faluńska. Proste. A ten najbardziej kanoniczny obrazek z czerwonymi domkami, to Brändaholm w Karlskronie właśnie. Brändaholm to osiedle 45 drewnianych domków letniskowych z lat 20.. Wszystkie są czerwone z białymi detalami. Żaden nie ma więcej niż 32 metry kwadratowe. Każdy ma mały ogródek i maszt ze szwedzką flagą w pakiecie. Jest ślicznie i sielankowo. Nie trudno zgadnąć, że Brändaholm to dziś najbardziej pożądana miejscówka w Karlskronie, ale kupić na wolnym rynku taką czerwoną chatkę jest właściwie niemożliwe. Po pierwsze – nikt ich nie sprzedaje. Po drugie – jeśli już sprzedaje, to tylko mieszkańcom Karlskrony. I po trzecie – forsy trzeba mieć jak lodu, bo te czerwone domki na Brändaholm chodzą po tyle samo, co mieszkania w Sztokholmie (duże i w dobrej dzielnicy). Spacer na Brändaholm to atrakcja dla chętnych (kawałek z centrum to jednak jest). Zdradzę jednak Miłym Państwu usefull tip, że najlepszy widok na czerwoną kolonię jest z bliższej wyspy Saltö (a dokładnie z pomostów wzdłuż ulicy Dragsövägen). Pozostałe atrakcje Karlskrony Karlskrona od początku była miastem – portem wojennym (stając się zresztą urbanistycznym wzorcem z Sèvres dla kolejnych miast – portów, w nagrodę za co w 1998 roku trafia na listę światowego dziedzictwa UNESCO, ale naprawdę nie mam się czym podniecać, bo te marinistyczne cuda dostępne są tylko dla wybrańców, czytaj zorganizowanych i wcześniej umówionych grup) i do dziś jest główną bazą marynarki wojennej Szwecji. Niestety niewiele z tego dla turysty wynika. Tereny wojskowe podobno można zwiedzać, ale tylko w zorganizowanych grupach. Pomnik Nilsa Holgerssona uciekającego z „Cudownej podróży” Selmy Lagerlof (nawiasem mówiąc cudownej książki, której lekturę bardzo polecam) Prócz tego w Karlskronie atrakcją jest na przykład najstarsza miejska prowizorka – drewniany kościół Admiralicji jest tylko kilka lat młodszy od Karlskrony. Postawiono go jako świątynię tymczasową, do czasu aż znajdą się korony na taki porządny kościół, z kamienia. (… korony nie znalazły się) Wrzućmu pod kapelusz grosik lub dwa, jeśli chcesz tu wrócić Przy kościele stoi drewniany (a jakże!) pomnik Pana Rosenbona. Jeśli chcecie wrócić do Karlskrony wrzućcie mu pod kapelusz kilka koron. Pan Rosenbon i jego kapelusz ma zresztą swoje 5 minut w „Cudownej podróży” Selmy Lagerlöf – powieści o Nilsie Paluszku, której w Karlskronie postawiono pomnik! Sprungen ur boken znajdziecie na początku Drottninggatan. Kościół Fryderyka na Stortorget W poczet atrakcji Karlskrony zalicza się też regionalne muzeum Blekinge Museum (chętnie bym zwiedziła, ale nie zdążyłam, bo w weekendy czynne jest tylko do 16), Wielki Rynek (Stortorget, hm, hm, pójdźcie i oceńcie sami), Targ Rybny (Fisktorget, hm, jak wyżej), nabrzeże królewskie i bastion Aurora, kilka pomników i kościołów. Kościół Świętej Trójcy na Stortorget Ciekawostką jest tunel kolejowy (no coś w stylu tunelu) wykuty w skale, który dawniej łączył port z dworcem, a teraz (niestety) zamknięty jest na cztery spusty. Fragment tunelu kolejowego wydrążonego w skale Jeśli starczy Wam czasu (w co nie wątpię) warto przespacerować się na Stakholmen – jedyną niezamieszkałą wyspę w obrębie centrum Karlskrony. Stakholmen to szkier: łysa i wypukła buła. Wokół gniazduje sporo ptaków, a Szwedzi piknikują lub po prostu leżą plackiem wygrzewając się na słońcu. Stakholmen Mroczna strona Karlskrony No jasne, że nie trupy w rowach. Jedzenie. Drogie i niesmaczne. Ale to problem nie tyle Karlskrony, co ogólnie Szwecji. Cynamonowe drożdżówki to póki co jedyne dobre, co w Skandynawii mnie spotkało*. Poza tym gastronomiczna padaka na całej linii. Nie inaczej było i tym razem. Na obiad wybieramy polecany w internetach bufet w Muzeum Marynarki Wojennej. W tygodniu radość ta kosztuje 100 SEK, w weekend 120 SEK (ok. 50 PLN) od łba. Wyłącznie potrawy lokalne – brzmi dobrze. Tylko brzmi. W rzeczywistości to wariacje na temat kartofli i wieprzowiny oraz kartofli z wieprzowiną. Tłuste, bez sensu i smaku. Sytuację trochę ratuje wybór śledzi. Jedyna zaleta – pełen brzuch. Zjeść i szybko zapomnieć. Idźcie jeśli chcecie, ale na własną odpowiedzialność. *nie dotyczy jedzenia na promie. Rejs do Karlskrony – informacje praktyczne Wszystko co musisz wiedzieć nim zejdziesz z promu na ląd. Szwecja jest trochę jak Japonia. I tu i tu bycie turystą to (prawie) czysta przyjemność. Jedyny czynnik podnoszący poziom adrenaliny to ilość skrytek bagażowych w terminalu w Karlskronie. Jest ich bowiem tylko 60 (nie wszystkie zresztą czynne), a podróżnych na takim promie ponad tysiąc. Szczęśliwie nie wszyscy wybierają się na jednodniowe zwiedzanie Karlskrony, ale i tak jeśli nie chcesz spędzić dnia taszcząc za sobą bagaż, lepiej nie zwlekaj z zejściem na ląd do ostatniej chwili. Szafki bagażowe w terminalu promowym w Karlskronie kosztują 20 SEK mała i 40 SEK większa. Płatność tylko monetami 10 SEK. W terminalu jest rozmieniarka banknotów 20, 50 i 100 koronowych. Większe nominały zawczasu rozmień na promie (np. w punkcie informacyjnym). W terminalu nie ma bankomatu (ani kantoru). (tak na szczęście nie wyglądało wnętrze promu, którym popłynęłam do Szwecji, to nadal łódź podwodna) Dojazd z terminalu promowego do Karlskrony Do centrum Karlskrony jeździ autobus miejski nr 6. Podróż w niedzielę zajęła nam około kwadransa. Zero stresu, bo Szwedzi podstawiają autobusy według zapotrzebowania. A że chętnych było sporo, to podjechały trzy szóstki i wszyscy chętni się zmieścili (!). Autobus kursuje co 20-60 minut. Bilet dobowy kosztuje ok. 50 koron. Bilet można kupić: u kierowcy. Płatność tylko kartą. w automacie biletowym w terminalu. Jest menu po polsku. Płatność tylko kartą. Do autobusu wsiada się przednimi drzwiami. A wysiada na ostatnim przystanku przy parku Hogland. Wszystkie ceny zaktualizowane w maju 2019 Karlskrona było bosko! Tymczasem zostań ze mną na dłużej i przeczytaj pozostałe wpisy ze Szwecji. Przydało się? Postaw mi wirtualną kawę lub udostępnij artykuł znajomym. Da mi to poczucie, że to, co robię ma sens. Po więcej pomysłów zajrzyj do spisu treści bloga. No i zostań ze mną na dłużej, aby nie przegapić kolejnych tekstów. Polub na Instagramie i Facebooku! Lub zapisz się do newslettera z powiadomieniami o nowych artykułach. Sprawdź skrzynkę i kliknij w potwierdzający link. DZIĘKUJĘ!

Okręt okazał się niebezpieczny w użyciu, jego prędkość była nadal niewystarczająca i ostatecznie został przebudowany na nawodny okręt patrolowy. W 1914 roku (jeszcze przed wodowaniem „Swordfisha”) do Admiralicji doszły pogłoski, fałszywe, jak się okazało, że w Niemczech wodowano okręt podwodny o prędkości 22 węzłów.

Ministerstwo obrony Francji potwierdziło zamówienie na kolejny już, piąty okręt podwodny typu Barracuda. Jednostka będzie wyposażona między innymi w pociski manewrujące NCM/MdCN. Taki sam zestaw uzbrojenia, jaki otrzymają Barracudy, jest przez Francuzów proponowany Polsce wraz z jednostkami Scorpène w programie okrętu podwodnego nowego typu Orka.

Pierwszy okręt podwodny KSS-III w służbie. Marynarka wojenna Republiki Korei przyjęła do służby pierwszy konwencjonalny okręt podwodny ROKS Dosan Ahn Chang-ho (SS-083) w ramach programu KSS-III/Jangbogo 3. 13 sierpnia w stoczni południowokoreańskiej spółki Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering (DSME) w Okpo na wyspie Geoje W sobotę i niedzielę, 5 i 6 maja, w godzinach od 10:00 do 16:00, będzie można wejść na pokład dwóch okrętów przeciwminowych Marynarki Wojennej. Będą to: niszczyciel min ORP "Czajka" i trałowiec ORP "Wdzydze". .